به طور کلی به دو روش می‌توان دندان‌ها را سفید‌تر کرد:
یک راه افزودن یک لایه خارجی به سطح دندان است. این لایه می‌تواند ماده ترمیمی کامپوزیت باشد یا یک لایه چینی که به آن «لمینیت» می‌گوییم. این روش سفید کردن مانند چسباندن ناخن مصنوعی روی ناخن‌های طبیعی است. بر حسب مورد ممکن است نیازی به تراشیدن دندان نباشد.
در روش دیگر سفید کردن، که به آن «بلیچینگ» می‌گوییم، چیزی به ساختار دندان اضافه نمی‌شود و طی آن به دنبال یک واکنش شیمیایی، مولکول‌های رنگ نسوج دندانی، دستخوش تجزیه می‌شوند. در واقع این روش مانند استفاده از وایتکس است و می‌توان آن را سفید کردن شیمیایی نامید. در حالی که لامینیت را می‌توان سفید کردن فیزیکی در نظر گرفت. بدیهی است که امکان تغییر فرم دندان‌ها با هر دو روش لامینیت وجود دارد ولی با بلیچینگ فقط امکان تغییر رنگ وجود دارد.
لمینیت
لمینیت به صورت بالینی و لابراتواری قابل انجام است.
در نوع بالینی، دندانپزشک به کمک مواد ترمیمی همرنگ یا همان کامپوزیت، می‌تواند در یک جلسه کاری دندان‌ها را سفید کند.
در نوع لابراتواری، دندانپزشک بعد از آماده کردن دندان‌ها، از آن قالب تهیه می‌کند. لابراتوار بر اساس دستور دندانپزشک لامینیت‌ها را که معمولا از جنس سرامیک هستند می‌سازد. در جلسه بعد، بعد از امتحان و بررسی کار، لامینیت‌ها روی دندان‌ها چسبانده می‌شوند.
مزایا و معایب روش های لمینیت
هر کدام از این دو روش مزایا و معایب خاص خود را دارد.
روش لابراتواری جلسات کاری بیشتری دارد. هزینه لابراتوار هم باید لحاظ شود. لابراتوار نا‌وارد روی نتیجه کار اثرمنفی خواهد گذاشت. از طرف دیگر رنگ لامینیت سرامیکی پایدار‌تر و با ثبات‌تر از لامینیت کامپوزیتی است. درخشندگی لامینیت سرامیکی در لابراتوار ایجاد می‌شود ولی درخشندگی لامینیت کامپوزیتی به نوع کامپوزیت و نحوه پالیش یا همان صیقل کاری آن بستگی دارد.
لمینیت کامپوزیتی معمولا با یک جلسه کاری نسبتا طولانی قابل انجام است. مشکلات درمان‌های لابراتواری را ندارد. یکی از محاسن عمده آن تعمیر پذیری مناسب در صورت بروز مشکل است. معمولا کارهای سرامیکی در صورت بروز مشکل باید به طور کلی تعویض شوند.
بلیچینگ
بلیچینگ به دو روش کلی داخل مطب و در خانه انجام می‌شود.
در نوع داخل مطب معمولا از غلظت‌های بالای ماده سفید کننده استفاده می‌شود که همین امر لزوم ایزولاسیون مناسب و محافظت از نسوج نرم دهانی و صورتی را به دنبال دارد. این ماده سوزاننده است و می‌تواند باعث آسیب این نسوج شود. روش داخل مطب به طور معمول درسه چهار جلسه با فاصله یک هفته تاثیر عمده خود را می‌گذارد.
در روش بلیچینگ در خانه، بعد از اینکه دندانپزشک قالب دندان‌ها را می‌گیرد، وسیله‌ای ساخته می‌شود که به آن تری بلیچینگ می‌گوییم. این وسیله به شکل دندان‌ها و شفاف است. بیمار باید هر شب یا هر روز طبق دستور، ماده بلیچینگ را درون تری و در نواحی مربوط به هر دندان قرار دهد و تری را روی دندان‌ها بگذارد. به طور معمول و در بیشتر افراد، زمان لازم جهت سفیدشدن دندان‌ها دو هفته تا شش هفته است. هرچند ممکن است در بعضی افراد بسته به عامل بد رنگی دندان، این مدت زمان بیشتر باشد.
مزایا و معایب روش‌های بلیچینگ
هر کدام از روش‌های بلیچینگ مزایا و معایب خود را دارد.
روش داخل مطب هزینه بر‌تر است. حساسیت کاری بیشتری دارد. در عوض بروز سفیدی دندان در جلسه اول برای بیمار راضی کننده و امیدوار کننده است. روش در خانه امن‌تر، با ثبات ترو موثرتر است. ولی مستلزم همکاری خوب بیمار و استفاده منظم از تری است.
نتایج حاصل از سفید کردن به روش بلیچینگ، دایمی وهمیشگی نیست و عادات غذایی بیماران ومیزان استفاده از فراورده‌های غذایی رنگی و نیز عواملی چون سیگار از جمله مسایلی است که روی مدت زمان سفید ماندن دندان اثر گذار است. با این حساب عدد قطعی از نظر میزان برقراری سفیدی دندان قابل ارایه نیست. ولی به طور معمول بعد از چندین ماه نیاز به تکرار بلیچینگ وجود دارد.
از جمله مشکلاتی که ضمن بلیچینگ و لامینیت به وجود می‌آید بروز حساسیت دندانی است. منتها در روش بلیچینگ این مشکل شایع‌تر است به طوری که از هر سه نفر دو نفر به آن مبتلا می‌شوند. با این حال این حساسیت گذراست و در صورت بروز، درمان خاص خود را دارد.
نتیجه سفید کردن دندان با لامینیت چه کامپوزیتی و چه سرامیکی نسبت به سفید کردن شیمیایی قابل پیش بینی‌تر و قابل اطمینان‌تر است. به علاوه در صورت نیاز به تغییر دادن شکل ظاهری دندان همزمان با سفید کردن آن، حتما باید به سراغ لامینیت رفت.
همچنین اگر دندان‌ها قبلا ترمیم شده باشند و در حال حاضر نیاز به سفید شدن داشته باشند حتما باید به سراغ لامینیت رفت. چرا که بلیچینگ فقط رنگ دندان را سفید‌تر می‌کند و اثری روی مواد ترمیمی ندارد
یک دیدگاه بنویسید